Uyanıp sıçradığında elimi koyuyordum inip kalkan göğsüne. Rüyandan uyanıp, hatırlayamadığım gözlerini koyuyorsun önüme. Uyuduğumu hatırlamıyorum. Kokunla uyanıyorum sabah.
Uyuduğumu hatırlamıyorum yine bir kaç gündür.
Yatağa uzanıyorum,
yastık büyük, omzumun üstünde yorganın saçma hafifliği. Nefes alıyorum, metronom talebinde bulunacak akciğerlerim utanmasa; nefesi bırakmaya öyle meyilsiz. Sırtımda bir boşluk, ortapedik yatak omurgayı koruyor daha çok; beynim frontal korteksi ile ağır bir sınavda. Kıs kıs gülüyorum çabasına, çünkü onun aksine ben seni, biliyorum.
Pembe dizi bir romantizm içinde olsaydım,
Özlemenin dibi, ucu, kıçı, başı komple uykusuzluk yapıyor bende diyemezdim.
Öyleyse susalım.
Zaten sen yoksun.
Bu kadar güzel yazmasaydın "Doktor hanım, hastanın durumunu biraz daha basit ve türkçe kullanarak anlatır mısınız?" derdim. Öyleyse susalım ve bir daha okuyalım.
YanıtlaSil